Van Bruine Benen naar Wintertenen

Na mijn roadtrip verbleef ik nog twee weken in Sydney totdat ik weer naar huis vloog. En natuurlijk heb ik deze weken ook niet stilgezeten.

Met kerstavond was ik weer aangekomen in Sydney na mijn roadtrip bij mijn oude huisje op Lamrock Avenue. Wat ik daar aantrof was een bende feestende mensen met een hele hoop eten en een hele hoop drank. Te laat om ze nog bij te benen maar uitermate vermakelijk om ze maf te zien doen. Ik schoof snel nog wat van het kerstdiner dat ik gemist had naar binnen voordat heel de bende zich naar het strand verplaatste. Natuurlijk kwam een van m’n huisgenoten met het idee een kerstduik te doen in Bondi Beach waarna een andere huisgenoot besloot om ook maar “kom we gaan naakt!” te roepen. Op een afstandje lachtte ik de longen uit m’n lijf samen met een paar (niet veel) nog redelijke nuchtere huisgenoten.

Natuurlijk lachtte ik de volgende ochtend nog harder toen ze allemaal met een kater hun kamer uit strompelden. Gelukkig ging het grootste gedeelte nog mee naar het strand. Ik heb Bondi nog nooit zo beladen met mensen gezien, dit was echt extreem. Gelukkig gaven de duizenden kerstmutsen op het strand een gezellig sfeertje en had je nog enig idee dat het kerst was.

Op Lamrock Avenue was een traditie ontstaan: Of een filmavond, of een party avond. Er was altijd wel een (of meerdere) huisgenoot die riep dat hij een film wilde kijken of een biertje, goon of iets anders alcoholish wilde drinken. Zo zaten we dagelijks met de grote bende aan mensen onze woonkamer gepropt om zo met drie films de avond te vullen. De woonkamer was nu tevens mijn slaapplek aangezien ik voor mijn roadtrip mijn huur had opgezegd. De laatste twee weken spendeerde ik op de bank in de woonkamer, samen met nog twee bedlozen. Zo had Lamrock ineens z’n maximale capaciteit bereikt, zo’n 24 man. Het was dan ook niet moeilijk om een huisfeestje te creëren wanneer er daar zin naar was, aangezien je met circa 24 man hier al genoeg mensen voor had. Deze avonden bestonden vooral uit kaarspelletjes, een bezoekje aan Beach Road Hotel (een van de beste clubs in Bondi Beach) eindigend op het strand voor de die-hard party-ers.

Nieuwjaar was met de Lamrock-familie dan ook een groot succes. We bestelden twintig pizza’s bij de Pizzahut om de hoek, waar we na 15 minuten 100 dollar neerlegden en daarna met z’n allen in de woonkamer de pizza’s naar binnen zaten te schuiven (charming). Nadat iedereen zich had opgedoft voor New Years Eve besloten we naar Military Road te lopen waar zich Dudley Reserve bevond. Dit was een groot grasveld waarvan je een goed uitzicht had op de skyline van Sydney. Toen we daar aankwamen kwamen we erachter dat ze het park omheind hadden met hekken, een dj en toiletten hadden neergezet, en nu 35 dollar entree vroegen. Ons huis bestond vooral uit arme studenten en backpackers die hier dus echt geen geld voor gingen neerleggen. De ideale oplossing deed zich voor: een gat in het hek. De grote groep ging hier door heen en natuurlijk viel dit heel erg op. De bewaker riep nog “I will remember your faces!”,terwijl iedereen op dat moment een andere kant op liep en nonchalant zich met andere dingen bezig ging houden. Was iedereen binnen? Het overwinningsgevoel kwam opzetten toen we alle bekende gezichten hadden gevonden en we verzamelden ons voor de DJ, waar alle dansmoves van de verschillende nationaliteiten zich lieten zien. Om 5 voor twaalf liepen we richting het hek om de skyline te kunnen bekijken.

Natuurlijk de beste vuurwerkshow die ik ooit had gezien, weer iets om van m’n bucket list af te strepen. Het was natuurlijk nog mooier geweest als we dichterbij waren geweest, maar dan werd je omvergelopen door miljoenen mensen. De avond werd zoals gewoonlijk afgesloten op het strand waarna iedereen tevreden ging slapen. Een geslaagde New Year’s Eve dus.
5 januari kwam steeds dichterbij. Al een tijdje had ik mijn autotje op Gumtree (de Australische marktplaats) te koop staan. Mijn surfboards had ik meteen na m’n roadtrip verkocht. Als echte bezorg service reed ik de dag dat ik van Byron Bay terug reed meteen langs drie huizen om bij één mijn groene surfboard af te leveren, één kreeg mijn blauwe surfboard en de laatste kreeg de slaapzak die ik in Nieuw Zeeland had gekocht. Met gevulde zakken kwam ik toen terug aan in m’n huis op kerstavond. De dag erna kwamen er ook wat mensen kijken voor mijn auto. Nederlanders, dat was lekker makkelijk. Een testritje was natuurlijk gepast. Op hoop van zegen stopte ik de sleutel in het contact (aangezien hij in Byron Bay na het leeg maken van de accu af en toe wat moeite had met starten) en hij ging in één keer aan. De geinteresseerden waren erg geamuseerd en kochten de auto van me. Na wat papierwerk te hebben afgehandeld verkocht ik de auto bij een van de tankstations in Bondi. De kopers kwamen aanzetten met een pakket aan geld. De locatie en het briefgeld maakte de hele situatie een beetje duister aanvoelen. Gelukkig waren beide partijen normale personen en konden we er wel om lachen. Ze zetten me nog even af bij mijn huis en toen reed hij weg, m’n eerste autotje. Zo’n 6000 kilometer heb ik er enorm veel plezier van gehad! Nu alles verkocht was, voelde ik dat het bijna tijd was om naar huis te gaan, een maf gevoel…
De laatste paar dagen spendeerde ik vooral op het strand met m’n huisgenoten. We besloten nog even de Bondi Markets te bezoeken, met de Chilenen in ons huis BBQden we nog bij Tamarama Beach en we deden nog even de Bondi to Coogee Coastal Walk. In deze dagen heb ik eigenlijk het meeste kleur gekregen, haha. Een van de laatste dagen zagen we onze studievrienden van de universiteit nog bij de Fish Market van Sydney en gaven we een klein huisfeestje met de studenten in Bondi, waar we alle goede reisverhalen aanhoorden en die we gezellig afsloten in het Beach Road Hotel met wat Champagne.

Voor de geïnteresseerden zal ik nog even terugkomen op m’n studie. “Studeer jij ooit nog wel eens?” was de vraag die ik nogal vaak kreeg tijdens dit semester. Uiteindelijk heb ik al mijn vakken met een voldoende afgesloten, de helft zelfs met onderscheiding. Gelukkig helpt mijn studie ook om creatieve oplossingen te bedenken om leuke activiteiten te combineren met studeren.

5 Januari kwam sneller dan verwacht. Natuurlijk hadden we goed afscheid genomen van onze huisgenootjes en studiegenootjes, met als belofte dat we ze natuurlijk nog eens zouden tegenkomen, waar dan ook op de wereld. Na wat films, wat laptoppen en gamen verder kwamen we aan in Kuala Lumpur. Daar kwamen heel toevallig een ander studiegenootje tegen dat een half jaar in Melbourne had gestudeerd, waar we ook mee op dezelfde rij zaten in het vliegtuig. In het vliegtuig speculeerden we over hoe we onze ouders weer zouden zien op Schiphol, of er gehuild zou gaan worden, of ze met spandoeken zouden staan, wie er uberhaupt op het vliegveld zou zijn en ga zo maar door. Natuurlijk wisselden we ook de verhalen uit. Om kwart voor 6 ’s ochtends landde ons vliegtuig op Amsterdam. Nog even wachten op bagage, maar ik had m’n ouders en goede vriend Joep al achter het raam zien staan. Tijd om ze toch maar snel een dikke knuffel te gaan geven nadat we onze bagage gevonden hadden. Daar zei ik ook gedag tegen ondertussen goede vriend Roël waar ik ondertussen een half jaar mee had samengewoond en veel mee had meegemaakt. Na een koffietje op schiphol en gedag te hebben gezegd tegen Joep was het tijd om richting mijn ouderlijk huis in Bergen op Zoom te rijden. Daar zou ik de komende twee dagen verblijven, want ja, mam had natuurlijk alweer een tandarts afspraak ingepland (dat doet ze uit liefde, gelukkig weet ik dat haha).

Weer thuis. Ondertussen ben ik nog bezig met acclimatiseren aan het Nederlandse weer, die maffe verschillende 5 en 10 euro briefjes, en sowieso het verschil in cultuur. Helaas is de studie alweer begonnen (of gaat weer door) en staat de eerste deadline weer voor de deur. Gelukkig al een aantal vrienden weer gezien, maar het zal nog wel een tijdje duren voordat ik iedereen weer gezien heb. Nu zit ik weer op mijn kamertje in Eindhoven, die nog nooit zo schoon is geweest sinds ik er woon.

Tijd om de laatste alinea van mijn blog te schrijven. Voor mij was het erg leuk om al mijn activiteiten in Australië zo interessant mogelijk te omschrijven en ik hoop dat jullie er ook van genoten hebben. Wat een herinneringen. Zonder alle gezellige, liefdevolle en toffe mensen die ik heb ontmoet, de stad Sydney en het eigenlijk het hele land Australië had ik nooit zoveel mee kunnen maken en kunnen leren als ik nu gedaan heb. Ik ben ze daar dan ook heel erg dankbaar voor! Natuurlijk ben ik erg blij met alle logeeradresjes die ik erbij heb gekregen, dit keer verspreid over de hele wereld. Wie weet zorgen deze wel voor een vervolg reis in de toekomst.

G’day Mate!