Aussie meets Kiwi - New Zealand Adventure

Na vele grote plannen aangehoord te hebben (Bali, Fiji, Thailand en ga zo maar door) van andere studenten werd ik een beetje aangestoken om ook een reisje te maken naar een land buiten Australië. Een land dat ik altijd al had willen bezoeken (naast Australië/Sydney dan) is Nieuw Zeeland. Na met Felix, een vriend en medestudent uit Eindhoven die nu een exchange semester in Wellington deed, te hebben gesproken was de vlucht geboekt! 21 november, de dag na mijn laatste examen, vloog ik naar (Windy) Wellington!

Nadat ik in het luxe vliegtuig weer genoten had van een aflevering Top Gear en How I Met I Your Mother en geluisterd te hebben naar mijn favo nieuw Aussie artiest Flume, landde ik in Wellington. Daar begon het hele integratie process opnieuw: nieuw geld (leek verdacht veel op monopoly geld en de munten waren bijna hetzelfde maar ook weer compleet anders in waarde als in Australië, lekker verwarrend dus), een nieuwe simkaart met nieuw nummer en een nieuw engels accent om aan te wennen. De eerste dag beklom ik Mount Victoria waar je uitzicht had over heel Wellington, een erg mooi uitzicht. Op aanraden van een andere student ging bezocht ik die avond ook even de night market, waar bandjes voor een leuke sfeer zorgten en er allerlei etenskraampjes de locals en de bezoekers van eten voorzagen. Bij een typisch Dutch Pancake standje kocht ik de lekkerste poffertjes die ik ooit gegeten had en de slapste koffie die ik ooit gedronken had. Wellington had een gezellige sfeer en een beetje iets hipster-achtigs, iets wat wel bij Industrial Design past.
Tijd om te gaan slapen om de volgende morgen op tijd op te staan om de ferry te halen.

Nu had ik ondertussen drie verschillende klokken op mijn telefoon staan (Wellington, Sydney en Amsterdam), maar was ik met mijn duffe hoofd vergeten de echte tijd op mijn telefoon te veranderen van Aussie-tijd naar Kiwi-tijd, wat twee uur vroeger was. Ik werd wakker en het eerste wat ik dacht was "Het is veel te licht voor 6 uur s' ochtends". Bleek het 8 uur te zijn, de tijd waarop mijn ferry vertrok. Dommmm. Felix maar even ingelicht, snel een nieuw ticket geboekt voor de volgende ferry. Felix was ondertussen al naar Nelson vertrokken met de bus (die hij in eerste instantie ook voor mij geboekt had), aan mij dus de taak om een lift te vinden naar Nelson. Nu mijn ferry een paar uur later vertrok had ik gelukkig nog tijd om de heerlijke koffie in Wellington te proeven, een slaapzak te vinden voor het trampen (Kiwi voor kamperen en hiken) wat we zouden gaan doen, en natuurlijk een stift en karton. Eenmaal op de ferry tekende ik "NELSON" op het bordje en begon ik te bedenken hoe ik nu het makkelijkste een lift zou kunnen krijgen: gaan staan bij de uitgang van het schip? bij de trappen naar de auto's? in Picton zelf?. Uiteindelijk besloot ik wat rondjes te lopen op de boot met het bordje uitstekend uit mijn tas, hopend dat iemand me aan zou spreken. Voila, een hele aardige man die een vriendin ging bezoeken iets verder dan Nelson boodt me een lift aan! Met een blij gezicht vertelde ik de Nederlandse reizigers die ik op de boot ontmoet had dat ik een lift gevonden had en het was tijd om van de boot af te gaan. Het uitzicht vanaf de boot was echt al prachtig trouwens! Na m'n tas opgepikt te hebben en nog even met puppy-ogen bij de service desk te vragen of ze misschien een van mijn tickets konden refunden, begon ik mijn eerste hitchhike richting Nelson. De man vertelde vanalles over Nieuw Zeeland en de Kiwi's die er leven. Onderweg keek ik mijn ogen uit naar de landschappen die Nieuw Zeeland had. Eenmaal in Nelson aangekomen, ging ik even bij een barretje binnen om mijn telefoon op te laden zodat ik met Felix kon communiceren. Paradiso, dat was de plek waar ik naartoe moest gaan. Eenmaal daar aangekomen kwam Felix me tegemoet gelopen en kreeg ik de sleutels van de kamer. Na lekker bijgekletst te hebben, besloten we te gaan slapen en de volgende dag in Nelson door te brengen.

Nelson is de plek waar de ring van The Lord of the Rings is gemaakt (want natuurlijk bijna alles in Nieuw Zeeland is nu Lord of the Rings-gerelateerd), een mooi stadje in het noorden van het Zuid-eiland van Nieuw Zeeland. We bezochten de DOC (information office) om onze trip naar de Abeltasman te boeken. We liepen even naar de "beach" van Nelson, maar omdat het low tide was, bestond die uit alleen maar blubber. Deze dag hebben we vooral gechilled in het hostel met wat volleybal, wat Wellingtonse biertjes (Shady Pale's) en nog wat bijkletsen.

De volgende morgen werden we opgehaald met een busje om onze Great Walk, de Abeltasman, te beginnen. We begonnen met een dagje zeekayakken. Ik was tot stuurvrouwke omgedoopt, want roeievaring, en Felix mocht gewoon lekker fanatiek peddelen. We werden samen met onze backpacks (die natuurlijk goed gevuld waren voor 3 dagen overleven op de abeltasman) in een twee persoons bootje geplaatst. Een van de hoogtepunten van mijn dagen in Nieuw Zeeland toch wel! We zagen zeehonden en erg gave rotsformaties bij heerlijk weer. Na een tussenstopje gemaakt te hebben een van de strandjes, trotseerden we de golven van the Rough Mile om bij onze eindbestemming aan te komen, the Anchorage. We zetten ons tentje op en kookte een maaltje op het gasstelletje. Al snel vonden we uit dat dit het territorium was van de Waka, een maf op een kiwi lijkend vogelbeest met maar één doel: je eten stelen. We besloten redelijk vroeg te gaan slapen aangezien we de volgende dag 20 kilometer hiken op de planning hadden staan.

Pittig koude nacht was dat. Na een ontbijtje met zelfgemaakte muesli en water, pakten we in, tas op de rug en gaan. Het eerste wat we zagen toen we het strand opliepen (nouja, Felix dan, want die was meer wakker dan ik) was een enorme rog (zeker ander halve meter breed), die gewoon casual langs kwam zwemmen. Al snel kwamen we uit bij onze eerste hightide/lowtide splitsing: de low tide route is meestal korter aangezien deze door de plek gaat waar normaal tot 2 meter hoog water staat en de high tide gaat om het water heen (blijkbaar heel normaal dat het gewoon 2 meter verschil kan zijn). Gelukkig was het low tide en konden we de low tide crossing nemen. We kwamen voorbij verschillende mooie stranden, liepen over gave paden en kwamen verschillende gave uitzichten tegen. Het was redelijk mistig die dag waardoor het af en toe leek alsof je een in mistig soort van Azië zat. Het zorgde er wel voor dat we die dag verder konden lopen dan we in de hitte hadden gekund. 's avonds om 6 uur kwamen we aan bij DE crossing, een crossing waar je niet omheen kunt lopen maar heel goed moet timen omdat dat de enige weg is. We hadden deze eigenlijk gepland rond 6 uur de volgende morgen. Hoewel we beide kapot moe waren besloten we de crossing toen nog te doen aangezien het toen toevallig ook low tide was (en we beide van uitslapen hielden). "This is as low as it is gonna get" zei een kapitein. Tot aan onze knieën stonden we in het water. Nog 30 pijnlijke minuten lopen en we waren bij de volgende camping plaats. Daar kwamen ontmoette we gezellige mensen van verschillende leeftijden en werden de levensverhalen uitgewisseld. 25 km hebben we die dag gelopen (Felix op slippers, respect) met onze backpacks. We sliepen die avond natuurlijk erg goed.

De volgende dag werden we onze tent uitgebrand door de zon, klaar om de laatste 5 km te gaan lopen. Die waren natuurlijk snel voorbij in vergelijking met de dag ervoor. We chillden op het laatste strand en werden vanaf daar opgehaald met de watertaxi. Vanaf deze speedboot zagen we het hele stuk wat we gelopen en gekayakt hadden nog een keer. Verbaasd over de enorme afstand die we hadden afgelegd, werden we verrast door twee dolfijnen bij een kayak. De schipper zei "We want to see more than two dolphins, right?". Met z'n speedbootje ging hij naar de plek waar we de eerste dag kayakken zeehonden hadden gezien. Een enorme groep dolfijnen was daar nu, aangezien het paringstijd was. "50 is more like it, right?", zei de schippert. Na deze zoogdiertjes te hebben bewonderd vaarden we terug richting ons beginpunt. Daar vaarde hij met z'n watertaxi direct een tractor op die ons naar de busstand bracht. Daar zaten we dan, nog steeds in de boot op de weg?!. We reden terug naar Nelson waar we onze laatste dag besteden in Paradiso.

De volgende dag besloten we naar Westport te gaan hitchhiken. Met het karton wat ik nog had van de eerste hitchhike maakte we een bordje "WESTPORT". Dit bordje had minder succes. We besloten de naam te veranderen in "RICHMOND", een stadje iets dichterbij. Na een uurtje wachten pikte een hele aardige mevrouw ons op. Ze woonde in Richmond. Ze was zo vriendelijk ons af te zetten bij een tankstation in de buurt van de volgende snelweg. Daar gingen we staan met het bordje "Murchison". Weer na een uurtje stopte er een man met een oude toyota, die wel vaker hitchhikers oppikte. Hij zei dat hij tussendoor nog een paar keer moest stoppen, wat voor ons natuurlijk geen probleem was. Zo kwamen we uit bij een awardwinning meatpie winkeltje waar we de man natuurlijk op een taartje trakteerden en bezochten we een juice boerderijtje, waar mensen versgeperst juice kunnen halen en kunnen betalen in een "honesty"-box (de juice stond er namelijk gewoon en mensen konden geld in een spaarpotje stoppen om te betalen, zonder toezicht of iets). Een goed voorbeeld hoe gastvrij de Kiwi's wel niet zijn. Onderweg hoorde we verhalen aan over oude Indian motors, waar de man en Felix lekker over hebben kunnen kletsen. Na een erg goed levensgesprek met de man werden we afgedropt op de ideale hitchhikers plek net buiten Murchison, waar mensen alleen nog maar naar Westport konden gaan. We stonden er nog geen 5 minuten en de volgende auto stopte alweer. Dit keer was het een koppel dat met hun caravan vanuit Christchurch naar Auckland aan het verhuizen was. Wat ze bij zich hadden was een typische Kiwi caravan die in Nieuw Zeeland gemaakt was, waar je gewoon doorheen kon kijken vanwege de enorme ramen die hij had, ideaal. Zo kwamen we in Westport aan. We vonden ons hostel en besloten die avond nog even een rondje te gaan mountainbiken. We deden kleine trackjes (die niet zoveel voorstelden) en kwamen uit bij een van de grijze/zwarte stranden die Nieuw-Zeeland heeft. Het strand lag vol met drijfhout, waardoor het leek alsof we op een soort van dierenkerkhof (jeweetwel, zoals in de Lion King) waren. We tourden nog even over het strand heen om daarna nog even 16 km naar een zeehondenkolonie te fietsen ("maar een half uurtje" zei de hosteleigenaar, ofcourse...). Na een uur te zijn natgeregend in een onweersbui kwamen we uit bij een looproute (wat een toffe mountainbike track bleek te zijn) langs de kliffen van Cape Foulwind, het uiterste puntje van Westport. We zagen wat zeehondjes en fietste weer terug naar ons hostel.

We besloten de volgende dag te gaan hitchhiken naar Punakaiki, waar de bekende pancakerocks zich bevonden. Een stel dat zelf vaak had gehitchhiked pikte ons op (snelste hitchhike ever, aangezien we gewoon over straat liepen) en bracht ons naar de splitsing waar mensen naar Punakaiki zouden rijden. Al snel begon het te regenen, zag een mevrouw ons staan en ze kon het niet over haar hart verkrijgen om ons daar te laten staan natuurlijk. We hadden het genoegen met de eigenaresse van het Pancake Rocks Cafe, een bekend cafe tegenover de Pancake Rocks. Ze vertelde over Punakaiki en al snel kwamen we op bestemming aan. Na een heerlijke koffie van haar cafe bekeken we de Pancake Rocks. De Pannenkoekrotsen bestaan uit een groep van sterk verweerde kalksteenrotsen waar de Tasmanzee tijdens hoog tij door een aantal verticale blaasgaten breekt. Het kalksteen lijkt hier gelaagd te zijn op de 'pannenkoeken'-manier. Dit is veroorzaakt door enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten (Thanks Wikipedia, haha). Tijd om onze volgende lift naar de Glaciers te vinden. Ons eerste doel was Greymouth. Opnieuw maakten we een bordje en na een minuut spraken twee Indonese meisjes ons aan. Ze boden ons een lift aan naar Greymouth. Daarna vroegen ze of een van ons misschien kon rijden, aangezien ze zelf alleen gewend waren om in Indonesië maximaal 60 km per uur te rijden. Toen we bij de auto aankwamen bleek dit een luxe 4wheeldrive Toyota te zijn. Het eerste stukje reden zij nog, 60 km per uur op rechte stukken, 25 km per uur in de bochten (levensgevaarlijk). We stopten aan de kant, waar ik het stuur overnam. Zo werd de maximum speed ineens verdubbeld en de meisjes waren blij met mijn rijkunsten. Nu bleek het dat ze zelf ook weinig tijd hadden en graag naar Queenstown wilden, wat zo'n 550 km verder was. Ze vroegen of het mogelijk was om er die dag nog te komen. Het zou krap worden, maar we konden er zeker in de buurt komen. Onderweg bekeken we nog even de Franz Joseph Glacier, een gletsjer waar je gewoon naartoe kan lopen (Ja dat kan blijkbaar, want alles kan in Nieuw Zeeland). De meest luxe hitchhike ooit (en goedkope manier van reizen)! Het voelde niet eens meer als een hitchhike. De meisjes waren helemaal gelukkig dat ze nu zo snel naar Queenstown kwamen, en wij natuurlijk ook. Na een aantal uur rijden was het te laat om nog verder te gaan naar Queenstown en nog een hostel te vinden daar. We aten wat langs de weg en vonden een hostel in Wanaka.

De volgende dag reden we het laatste uurtje naar Queenstown via de Crown Range Road, een weg tussen de bergen door. We hadden een geweldig uitzicht over Queenstown en onderweg verschillende mooie uitzichten vanuit de auto. We zigzagden onze weg naar Queenstown. Eenmaal daar aangekomen dronken we nog een erg goede koffie in Joe's Garage. De Indonese meisje vroegen of ik ze nog verder wilde chauffeuren richting de Milford Sounds, wat toch wel iets te veel van het goede was. Felix en ik besloten de laaste dagen in Queenstown door te brengen. We zeiden gedag tegen de Indonese meisjes en bedankten ze natuurlijk hartelijk.

In Queenstown was het tijd om weer even de student uit te hangen en een beetje te feesten. Felix kwam een aantal van z'n oude studiegenoten tegen waar we de avond mee doorbrachten. Poolen was toch wel een van de grootste bezigheden en we sloten de avond af in de club. Queenstown is een echte studenten/backpacker stad aan een heel erg mooie lake die omsingeld word door mooie hoge bergen. Het staat bekend om de extreme activiteiten die je er kunt doen (bungeejumpen, skydiven, downhill mountainbiken, yetboaten, quadrijden, canyonen en ga zo maar door). Je werd overvallen door alle standjes en reclames over deze activiteiten. Felix en ik besloten een van de dagen te spenderen aan Downhill Mountainbiken. We huurden twee fietsen en kregen een half-day pass voor de Gondola. Het leek net alsof je op een low-rider Harley-Davidson motor ging zitten met extreem goede veringen. Je zat zowat op de grond, en door de veringen voelde je de stoepranden niet eens. Bij de Gondola maakte ze je even een fototje van je en je kon gaan met je fiets. Ze werden aan de zijkant van de Gondola gehangen en zo werd je naar boven gebracht. Eenmaal boven had je een stunning uitzicht over Queenstown, de bergen en de lake. Even ervoor zorgen dat de helm goed zit, de scheen/knie beschermers en de elleboogbeschermers en gaan. Ik werd verrast door de moeilijkheidsgraad van de "easy" tracks. Erg gave bochten en jumps tussen de bomen door en af en toe werd je verrast door een prachtig uitzicht over Queenstown terwijl je naar beneden scheurt. Het voordeel van de Gondola was dat je niet naar boven hoeft te fietsen, maar unlimited ritjes kon maken. Er werd ook bijgehouden hoeveel rondjes je deed. Mijn tweede rondje, toen ik dus wel in m'n element zat, misschien iets te, maakte ik me toch een smakkert! Naar beneden sjezend verloor ik controle over heuveltjes/jumpjes en maakte ik een mooie salto met fiets en al om daarna in de berm terecht te komen. (Auw. De blauwe plekken die ondertussen alle kleurtjes van de regenboog hebben en zo groot zijn als m'n hand zijn overal te vinden op m'n lichaam, niemand kan me meer knuffelen aangezien m'n rib dan protesteert en ik kan niet meer schakelen in m'n autotje, peddelen bij het surfen of überhaupt opstaan uit een stoel door een kapotte schouder, ajoh, komt goed) Na nog 6x (haha jaja, word je hard van) van de berg af te zijn gesjeesd waren de 4 uur om en was het tijd om de fietsen terug te brengen. Manmanman, dat was genieten. Felix was ook flink onderuit gegaan, dus we liepen als een oud stel op onze laaste dag door Queenstown heen. We haalden nog even een bekende Fergburger (want ja, we blijven toch touristen en daar stond elke dag zo'n lange rij, moest wel het proberen waard zijn), Genieten. 's Avonds was het tijd om mijn spullen te pakken want ik nam de volgende dag om 8.30 de bus richting Christchurh te nemen waar mijn vliegtuig terug naar Sydney van vertrok.

De volgende ochtend zei ik gedag tegen Felix en ging ik naar de bus. De bus stopten onderweg even bij Lake Tekapo, een erg mooi meer, weer tussen de bergen want Nieuw Zeeland ofcourse, waar ik nog even genoten heb van het uitzicht. Rond 5 uur kwam ik aan bij het International Airport van Christchurch en mijn vlucht vertrok om 1915 uur. Een aantal uur later kwam ik om 2015 uur in Sydney aan. Ik was weer thuis na een geweldige trip. Zeker een van de betere keuzes om deze reis te maken!

Half het Zuid-eiland van Nieuw Zeeland gehad, erg gastvrije mensen ontmoet en vele ervaringen rijker. Het Noord-eiland is nu zeker iets wat toegevoegd is aan mijn figuratieve bucketlist.

Vandaag is het 6 December. iedereen is nog aan het nagenieten van Sinterklaas natuurlijk in Nederland. Pas maar op, over precies een maandje ben ik terug in Nederland.

Sweet as.