Aye, Che roccia! - Spring Break

Na twee maanden hard studeren was het tijd voor onze welverdiende mid-semester break, de zogenaamde Spring Break! Samen met vijf Italiaanse mede UTS studenten, Giulia, Gloria, Costanza, Paolo en Alberto, vlogen Roël en ik vanaf Sydney Airport op zaterdag 27 November naar Proserpine, om vanaf daar naar Airlie Beach te gaan, onze eerste bestemming.

Ons avontuur begon toen we met de taxi van Proserpine naar Airlie Beach gebracht werden. De typische Aussie taxibestuurder vertelde ons grote verhalen over de slangen, spinnen, krokodillen en andere Aussie animals, terwijl zo ons door niemandsland naar onze bestemming bracht. Langs de weg zagen we onze eerste slang, dood, maar genoeg om de meeste dames aan boord te laten gillen.

Eenmaal aangekomen in Airlie Beach vonden we onze weg naar ons hostel, XBase. Na een Italiaanse pizza (lekker in stijl) als lunch, besloten we deze dag op het strand van Airlie Beach te spenderen. Een van de mooiste stranden met zulk helder blauw water dat ik ooit had bezocht (nog onwetend dat dit nog duizend maal overtroffen zou worden later deze reis...). Op dat strand bleek maar weer dat telefoons niet tegen water kunnen, toen Gloria haar telefoon liet zwemmen in dat mooie heldere water (wordt vervolgd). 'S avonds aten we de eerste burger van vele die nog zouden volgen in de Down Under Bar & Grill naast het hostel. Daar bezweek onze eerste Italiaanse onder het genot van een fles wijn, die ging dus maar lekker slapen. De rest van ons ging het nachtleven van Airlie Beach ontdekken. Airlie Beach is te vergelijken met Eindhoven, alle kroegen, barren en clubs zitten in één straat. Uiteindelijk kwamen we uit bij Phoenix, waar we de rest van de avond ons vermaakten.

De volgende dag maakten we ons klaar voor onze driedaagse zeil trip naar de Whitsunday Islands. Hier start het vervolg van het verhaal van de verdronken telefoon. Doordat we voor de trip nog even naar het strand gingen en iedereen z'n eten en andere benodigdheden in de stad bij elkaar haalde, verloren we Gloria uit het oog. Nou juist net degene die geen telefoon bij de hand had. Om 1 uur 's middags moesten we bij het Barcelona Cafe verzamelen omdat vanaf daar om half 2 de boot zou vertrekken naar de Whitsundays. Ondertussen was het 1 uur 's middags en we hadden heel de stad doorzocht om haar te vinden, maar geen enkel signaal van Gloria. We besloten toch maar naar de haven te vertrekken zonder haar, in de hoop dat ze daar was. Eenmaal daar aangekomen zat ze daar op ons te wachten, gelukkig.

De Condor was de boot waarmee wij onze trip door de Whitsundays zouden maken. We vertrokken richting onze eerste bestemming, Caves Cove. De boot was groot genoeg dat er zo'n 30 man op kunnen slapen ( in dit geval 20 reizigers en een aantal crewgenoten). Lenigheid was nodig om in je bedje te komen, aangezien een aantal eenpersoons bedjes boven tweepersoonsbedden hing. Eenmaal aangekomen in Cave Cove gingen we voor de eerste keer snorkelen. Daar kwamen m'n snorkel diploma's 1, 2 en 3 van vroeger toch goed van pas. Iedereen trok z'n strakke wetsuit aan (was nodig aangezien er wat dodelijke 'stingers' (kwallen) rondzwemmen), pakte een snorkel en een pijpje, en zo waren we klaar om te gaan snorkelen. Tussen al het mooie gekleurde koraal spotte ik een enorme "Clam Shell", zo'n typische grote schelp die je als kleuter tekent (ik in ieder geval wel) of die je in de afleveringen Spongebob vaak kon spotten. Als je even boven water keek kon je alle gekleurde pijpjes van de fanatieke snorkelaars zien, druk rondjes zwemmend terwijl ze vissen volgden. Onze volgende bestemming was Hook Passage, waar we uiteindelijk die nacht zouden blijven. Na een heerlijke maaltijd klaargemaakt door de crew spendeerden we de avond op het dek met muziek, drank en gezelligheid om daarna heerlijk uitgeput in de cabine in slaap te vallen na de eerste dag.

Elke dag werden we gewekt met het nummer "Follow The Sun" van Xavier Rudd, wat ik elke keer mistte omdat ik iets te goed ben in slapen. Als ik eindelijk een keer uit mijn coma ontwaakte, zag ik dat iedereen al was opgestaan en z'n ontbijt al naar binnen had gewerkt (zo had ik dus m'n eerste ontbijt gemist). Half 7 's ochtends, tijd om te vertrekken naar Tongue Bay. Tijdens de tocht naar Tongue Bay kwamen er twee grote eagels (roofvogels) voorbij gevlogen. The kapitein van de Condor pakte wat stukken vlees, floot naar de vogels, en gooide op het juiste moment een stuk vlees omhoog, zodat de vogels het konden vangen. De boot heet niet voor niets de Condor. Eenmaal aangekomen bij Tongue Bay, gingen we van boord om richting het strand te wandelen. Daar waren we dan, White Heaven Beach, het derde mooiste strand van de wereld. Het hagelwitte strand was 7 kilometer lang en het had het meest pure zand wat je ooit kon vinden en waar je zelfs je zilveren sieraden mee kon poetsen. Het stond erom bekend dat mensen het zand graag mee wilde nemen, maar de Australiërs hebben uitgerekend dat als elke toerist dat zou doen het strand binnen een aantal jaar zou verdwijnen. We werden dan ook verzocht het zand op het strand te laten. In dit paradijs spendeerden we drie uur, zwemmend, verdwaasd door schoonheid, zonnend en rog-spottend. Te kort, volgens iedereen, niemand wilde weg.

Onze reis ging verder naar Blue Pearl Bay, waar we voor de tweede keer gingen snorkelen. Op deze plek zaten ongelofelijk veel vissen. De crew was ook zo vriendelijk om visvoer naar je hoofd te gooien, zodat je oog in oog kwam te staan met zo'n honderd of meer enthousiaste gekleurde visjes die rond je hoofd cirkelden. Ook kwamen we daar Betty tegen, een anderhalve meter grote lelijke vis die van geslacht aan het veranderen was omdat zijn vrouwtje was overleden (ja dat kan blijkbaar). Na het snorkelen voeren we door naar Stone Haven, waar we nog een duik maakten en onze tweede nacht verbleven. Als avondeten aten we opnieuw Burgers, maar dit keer van de BBQ die achterop het schip was geïnstalleerd. Aangezien dit de laatste nacht was op de boot spendeerde we een lange avond op het dek, opnieuw vol gezelligheid, muziek en onder het genot van een drankje. De lakens werden tevoorschijn gehaald om nog langer op het dek te kunnen blijven naar mate het kouder werd. Die avond kwam ik er voor het eerst achter dat je de maan vanaf Australië op z'n kop ziet (redelijk logisch, maar dat was nog niet in me opgekomen). Een halve maan zit niet net als in Nederland aan de zijkant, maar hier zit hij aan de onderkant. Deze avond bewees ik maar weer eens hoe goed ik ben in slapen. Dit keer werd ik wakker op het dek midden in de nacht, alleen. Aan het eind van de avond was ik blijkbaar in slaap gevallen en hadden ze me maar laten liggen omdat ik er zo vredig bij lag toen zij naar beneden gingen om in hun bed te gaan slapen. Na even twijfelen of ik op het dek zou blijven slapen om de zonsopgang te kunnen zien, besloot ik toch maar naar beneden te gaan (watje, haha).

De volgende ochtend voeren we terug naar de haven van Airlie Beach. Tijdens de trip wisselden we af tussen zeilen en varen. Tijdens het zeilen werd kwam het schip scheef te hangen door de wind die de zeilen vingen. We werden erop gewezen dat we aan de "Sexy Side" moesten blijven (de hoogste zijde van het schip op dat moment). We hielpen de crew tijdens het zeilen met een aantal handelingen, we konden genieten van het heerlijke weer en zagen een aantal dolfijnen voorbij komen. De boot werd omgedoopt tot "The Sexy Condor". Een erg gave ervaring die ik iedereen die in Australië komt aanraad.

Eenmaal aangekomen in Airlie Beach werd er natuurlijk nog een laatste groepsfoto gemaakt, werden facebookaccounts uitgewisseld en werd de crew bedankt. We besloten nog met een aantal nieuwe vrienden, Nederlandse Ricardo, Duitse Lea, Canadese John en Julia en Deense Evi, overdag een kleine afterparty te houden bij/in het zwembad van X-Base. Daarna besloten we samen opnieuw hamburgers en pizza te gaan eten bij de Down Under Bar. Hierna moesten we helaas afscheid maken van onze "Sexy Condor"-familie waar we een goede vriendschap me hadden opgebouwd, natuurlijk besloten we contact te houden.

Op zondagavond namen we de Greyhound bus van Airlie Beach naar Cairns. Na een acht uur durende reis kwamen we aan in Cairns. Daar checkten we in in het Giligans hostel. Nadat we een beetje bijgeslapen hadden op het strand en in het hostel was het tijd om Gloria's verjaardag te vieren op het strand in Palm Cove, een mooi strand een stukje buiten Cairns. We aten cake op het strand, dronken White Sangria, bouwden menselijke piramides, en gaven haar het kado wat eerste in de Greyhound bus was blijven liggen maar we uiteindelijk terug gehaald hadden. Toen we 's avonds terug kwamen in Giligans gingen we naar hun eigen bar, een grote club waar op dat moment een gevecht met van die grote wattenstaaf-achtige dingen in een opblaasbare arena. Onder het genot van 5,5 dollar goedkope Corona's bekeken we het gevecht en genoten we van de avond.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om op tijd bij de bus te zijn voor onze Forest trip. Een enorm enthousiaste gids bracht ons naar onze eerste stop, het Wildlife Park. Hier zagen we kangoeroes, koala's, krokodillen en allerlei andere Australische dieren. Daarna gingen we verder naar Cape Tribulation, het tropische oerwoud. Daar gingen we naar een plek waar het tropische oerwoud uitkomt op het strand. Opnieuw een erg mooi strand waar we opnieuw hamburgers aten. Na daar een uurtje gespendeerd te hebben gingen we door naar een grote uitkijkplaats waar je een groot gedeelte van het oerwoud kon zien. Daaropvolgend kwam een tochtje door het oerwoud. De gids vertelde ons dat je vanalles kon missen als je niet goed keek. Zo spotte hij in een oerwoud vol met groen een heel klein wandelend takje op een bosje. Ja, de man was goed in zijn vak. We kwamen nog een Forest Dragon tegen, een hagedis die alleen in Queensland voorkomt en waar onze gids helemaal verliefd op was. Als laatste onderdeel van de Forest trip gingen we met een boot de rivier op om krokodillen te spotten. Geen krokodil te bekennen. Bummer.

We besloten om op de laatste avond met z'n allen uit eten te gaan bij the Raw Prawn. Roël en ik hadden er niet bij nagedacht dat als we een Italiaans gerecht zouden bestellen we wel traditioneel onze pasta moesten eten in plaats van het gewoon makkelijk in stukken te snijden, aangezien we met onze vijf Italiaanse vrienden waren. Gelukkig was Roël slechter in traditioneel pasta eten, dus werd vooral hij belachelijk gemaakt over z'n pasta eetkunsten. We sloten de avond af in de O'Briens bar, waar de heren onder ons konden genieten van een bikini contest en daarna in Giligans. De volgende ochtend vlogen we terug naar Sydney.

Een zeer geslaagde Spring Break! Aan het eind van de reis was mijn Italiaanse vocabulaire erg verbreed. Het leukste woord van de reis was (naast Vaffanculo, gewoon omdat het grappig klinkt) Che Roccia, wat "je bent een rots" oftewel "je bent een kei" betekend.

Ciao!